بسته بندی ظرف یکبار مصرف عسلی یکی از مهم ترین عوامل محافظت از مواد غذایی در برابر فساد است. ضایعات مواد غذایی دارای اثرات زیست محیطی قابل توجهی بالاتری هستند، به ویژه در قالب ردپای کربن آن، نسبت به زباله های بسته بندی.
بسته بندی پلاستیکی به غذا اجازه می دهد مسافت های بیشتری را طی کند، مدت طولانی تری در قفسه ها بماند و تضمین می کند که مقادیر زیادی از مواد غذایی هدر نمی روند.
از آنجایی که برای تولید خود غذا به منابع بسیار بیشتری نیاز است، اغلب حفاظت از آن تا زمانی که ممکن است منطقی به نظر می رسد تا منابع سرمایه گذاری شده در رشد آن بیهوده سرمایه گذاری نشود.
مایعات، ژل‌ها، پودرها، میوه‌های خارج از فصل و سایر اقلام تخصصی، علاوه بر کمک به تحویل غذا در سراسر اقتصاد جهانی، همگی توسط این مواد محافظت می‌شوند.
انواع مختلفی از پلاستیک وجود دارد که دارای خواص عملکردی متفاوتی مانند ایمن بودن برای مواد غذایی، انعطاف پذیر، شفاف، مات و مقاوم در برابر مواد شیمیایی و حرارتی هستند.
بنابراین پلاستیک ها مواد بسته بندی ایده آل برای انواع نیازهای مدرن هستند. بدون بسته بندی پلاستیکی برای پاسخگویی به این نیازها، حمل و نقل و استفاده از طیف وسیعی از محصولاتی که مردم هر روز به آنها اعتماد دارند بسیار دشوار (و اغلب غیرممکن) می شود.
به طور کلی، بسته بندی در جایی استفاده می شود که انجام آن از نظر اقتصادی، زیست محیطی و ایمنی منطقی باشد. البته، هر محصولی به‌طور بهینه بسته‌بندی نمی‌شود، و در هر یک از این سه عامل، فضای مهمی برای بهبود وجود دارد.
مقدار مواد مورد استفاده در بسته بندی برای سال ها در حال کاهش بوده است: بین سال های 2004 تا 2014 میانگین وزن بسته بندی های پلاستیکی 28 درصد کاهش یافته است.
این در نتیجه فن آوری ها و طراحی بهبود یافته اتفاق افتاده است که امکان تولید یک محصول یا بسته مشابه با مقدار کمتری از مواد را فراهم می کند.
