در کودکی با ارزش ترین دارایی من کیف مدرسه طرح لی بود. کیف مدرسه من آبی تیره، دو بند بود و کارتون بتمن روی آن بود. همه بچه های مدرسه عادت داشتند به کیف مدرسه من حسادت کنند.
کیف مدرسه ام را عمویم در نه سالگی به من داد. به عنوان کادو تولد گرفته بودم. او اغلب از من با وسایل مدرسه که کارتون های مورد علاقه من روی آنها بود پذیرایی می کرد.
کیف مدرسه‌ام مورد علاقه‌ام بود زیرا برایم ارزش عاطفی داشت. من به کیف مدرسه ام بسیار افتخار می کردم. کیف مدرسه ام می توانست همه کتاب ها، نسخه ها، جعبه مداد و ناهار را حمل کند.
کیف مدرسه ام حتی یک جیب برای بطری آبم داشت. کیف مدرسه ام خیلی جا داشت. اگر می‌خواستم آنها را با خودم به مدرسه ببرم، می‌توانست در چیزهای اضافی جا بیفتد.
من زیاد استفاده کردم اما هیچوقت از درز نمیشکند. اگر کثیف می شد به راحتی می توان آن را شسته و خشک کرد. بعد از هر شستشو کاملا نو به نظر می رسید.
کیف مدرسه ام محکم بود. وزن زیادی را تحمل می کرد. به لطف تسمه هایش به شکستگی من فشار نمی آورد. این تسمه ها را می توان برای برآوردن نیازها تنظیم کرد.
مرتب و بدون عیب دوخته شده بود. کیف مدرسه من در محوطه دانشگاه در بین دانش آموزان محبوب بود. آنها کیف مدرسه ام را بسیار تحسین کردند. در پیک نیک های مدرسه، بچه ها از من می خواستند که کیف مدرسه ام را بیاورم تا بتوانم به آنها کمک کنم وسایلشان را حمل کنند.
کیف مدرسه من خیلی شیک بود. زیپ های آن یک آرم خفاش کوچک در حلقه بود. دو جیب در پهلو و دو جیب در جلو داشت. حتی یک کیسه بند مانند بسته بندی فننی برای نگهداری چیزهای اضافی داشت.
